واکنشی دیرهنگام و احساسی: سقف قرارداد؛ شوخی نخ‌نما

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: در میانه راه نقل و انتقالات تابستانی بود که یک بار دیگر بحث سقف قرارداد مطرح شد؛ واکنشی دیرهنگام و احساسی به ارقام درشتی که برای جابه‌جایی بازیکنان لیگ برتر مطرح می‌شود. دیرهنگام از این بابت که نیمی از تیم‌ها کارشان را شروع کرده بودند و نمی‌توان قانونی را فقط برای نیمی از لیگ اجرا کرد؛ و احساسی از این جهت که این طرح چند سال قبل شکست خورده بود و اجرای دوباره‌اش نتیجه متفاوتی نخواهد داشت.

سؤال کلیدی در بحث سقف قرارداد این است که قیمت واقعی بازیکنان ایرانی شاغل در لیگ کدام است؟ پاسخ به این سؤال بستگی به این دارد که چه جایگاهی داشته باشید.

بازیکنان سابق معمولا معتقدند که این ارقام برای بازیکنان فعلی خیلی زیاد است و باید خیلی کمتر از این دریافت کنند. ملاک محاسبه آن‌ها دستمزدی است که خودشان ده یا بیست سال قبل می‌گرفتند (علی دایی که از دریافتی بازیکنان دفاع کرده یک استثنا محسوب می‌شود).

بعضی از مسئولان هم از جا به جا شدن این ارقام در فوتبال ناراضی‌اند، ولی به دلیل ناآشنایی با پیچیدگی‌های این رشته هیچ جایگزین مناسبی ندارند و اعتراض‌شان راه به جایی نمی‌برد.

ولی اگر مدیر باشگاه باشید و انتظارات هواداران را روی شانه‌های‌تان احساس کنید، مجبورید بازیکن مورد نیاز مربی را به هر قیمتی جذب کنید. برای آن‌ها سقف قرارداد یک شوخی است و اگر هم چنین قانونی در نظر گرفته شود، تلاش می‌کنند راهی برای دور زدنش پیدا کنند.

قیمت‌های بازیکنان بر اساس عرضه و تقاضا تعیین می‌شود. در فوتبال اروپا که یک بازار گسترده است و مهمتر از آن باشگاه‌ها درآمد‌های مشخصی دارند، قیمت‌ها منطقی‌تر است. با این حال یوفا برای کنترل این بازار قانون «بازی جوانمردانه مالی» را تعیین کرده و حتی در این شرایط هم برخی باشگاه‌ها ورشکسته می‌شوند.

فوتبال ایران بیشتر به یک جزیره شباهت دارد که ورودی و خروجی‌اش محدود است و همین گاهی می‌تواند قیمت‌ها را از یک نظام منطقی خارج کند. نیاز بیش از اندازه برای یک پست و کمبود گزینه استاندارد به بازیکن و مدیر برنامه‌اش فرصت می‌دهد که قیمتی غیرمنطقی طلب کنند. ورود بازیکنان خارجی به فوتبال ایران دردسر‌های خودش را دارد و جبران این کمبود از طریق گزینه‌های خارجی چندان راحت نیست.

معضل دیگر فوتبال ایران به طبیعت باشگاه‌ها برمی‌گردد که عموما دولتی هستند و منابع درآمدشان روشن نیست. ولخرجی بیش از اندازه می‌تواند پس‌لرزه‌هایی داشته باشد و مطرح شدن دوباره بحث سقف قرارداد هم نتیجه قرارداد‌های گران تابستان امسال بود.

مدیران باشگاه‌ها معتقدند منابع درآمد کلاسیک فوتبال مثل حق پخش تلویزیونی، تبلیغات دور زمین و بلیت‌فروشی به آن‌ها نمی‌رسد و اگر بستر قانونی آن‌ها فراهم شود نیازی به کمک‌های بیرونی نخواهند داشت، ولی تا زمانی که این بستر آماده نشود همچنان بحث حیف و میل اموال عمومی از سوی منتقدان وجود دارد.

ماجرای دستمزد بازیکنان فوتبال پیچیدگی‌های خودش را دارد و تا زمانی که گره‌های بزرگتر باز نشود، هیچکدام از راه حل‌های موقت از جمله سقف قرارداد گره‌گشا نخواهد بود.